ÖKSÜZ AĞAÇLARIN ÇOBANI – İsmail Güzelsoy
Mutsuz hayat var mıdır? Ya da mutlu roman var mıdır? Galiba bu soruların cevapları beni mutsuz bir romana götürdü. Ben mutluydum ama okurken!
Bir ölümün gölgesinde başlayan bir hayat yeşil ve görkemli bir ağacın gölgesinde başlayan bir hayatla kesişir mi? Kesişiyor, delicesine bir aşkla… Gelişiyor hayatta bildiği gibi…
Geçen sene daha çok evde vakit geçirdiğimiz zamanlarda pencereden ağaçlara bakıp yeryüzünün ve gökyüzünün sahibinin onlar olduğunu düşünürdüm. Toprağa ve buluta rengini veren kaç varlık var ki hayatta? Benim gibi düşünüyor Meryem’de… Meryem kitabın ağacın gölgesinde doğurduğu karakteri Bir ağaç gibi tek ve hür, derin bir orman gibi gizemli kadın. O seneler, daha çok hayatta kaldığımız zamanlarda kendimden içeri penceremden bakarken ölüm ve yaşamın doğru ile yalanın arasındaki ilişkileri düşünürdüm. Bir sonuç bulamazdım elbette. Esrarengiz bir ölümün gölgesinde doğup, belirsiz bir hayat vapuruna binen bir çocuk. Ben bir ceviz ağacıyım Gülhane Parkı’nda. Ne sen bunun farkındasın, ne ölüm farkında der gibi bakıyor.
İşte bu iki farklı hayat Gezi Parkı’nda kesişiyor ve burada ölümsüzleşiyor.
“Kendi kendime dedim ki, ben artık insanların gerçeğinden ve yalanından uzakta kafa dinlemek istiyorum. Yalanın ve gerçeğin olmadığı yollar bulmalıyım kendime. Yalanın olduğu kadar gerçeğin de beni kandırmasına izin vermeyeceğim.”
Meryem, ceviz ağacının bir hikâye anlattığını söyledi.
“Bazen babalar oğullarını öldürür bazen oğullar babalarını ama gerçekte ölen her zaman annedir.”
Oğullar babalarının gölgesine sığmadıklarında babalarını yaralamış olurlar. Babalar oğullarının gölgesine şekil vermek istediklerinde ise oğullarını öldürmüş olurlar. Annelerin kanatları gölgesinden büyük müdür?
“Sen gülümsemenin tadını çıkar, gerisi hayattır, bozulur derdi hep.”
Öyle güzel gülümsüyor ki bazen insanlar hayatın tadını çıkararak hayatına hayat katarak. Kalbin bir uçurum değil bir uçurtma olduğunu fısıldayarak.